:  خداوندهم به زیارت امام حسین (ع)میرود  :

السلام علیک یا وارث ابراهیم خلیل الله

 

السلام علیک یا وارث ابراهیم خلیل الله، با توجه به آیات قرآن و روایات دربارۀ ارزش ها وجودی این پیامبر، ایشان را مملو از گوهر هایی می دانند که به قول پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله «هر چه از گوهرهای دریای بی کران ایشان استخراج کنیم چیزی از آن کم نمی شود.»

 

شخصیت اباعبدالله علیه‌السلام چنان وسیع از پیامبران و امامان پیش از خود ارث برده اند که در ذهن ما نمی گنجد. ذهن انسان خیال پرداز است میتواند ظرفی طلا به بزرگی کل این جهان را تصور کند اما پر خیال او در این وادی بزرگی خصایل امام حسین علیه‌السلام می سوزد و شکست می خورد. مسائل وجودی ایشان گاهی برای ما معنا نمی شود.

 

خداوند هم به زیارت ایشان می رود

 

روزی امام صادق علیه السلام از یکی از صحابۀ خود پرسیدند: «آیا امام حسین علیه‌السلام را زیارت می کنی؟» آن فرد پرسید: «خودتان به زیارت ایشان می روید؟» حضرت فرمودند: «مگر می شود کسی را که خداوند به زیارتشان می رود، من زیارت نکنم؟»

 

معنی زیارت خدا چیست؟ آیا همان درود است؟ اگر همان درود باشد که خداوند به ما بندگان هم درود می فرستد «هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلَائِكَتُهُ»1. معنی زیارت خدا، رحمت خداست که در سورۀ بقره می فرماید من درود و رحمت را با هم به اهل صبر می فرستم. «الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّـا إِلَيْهِ رَاجِعونَ أُولَـئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَـئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ.» کسانی که چون مصيبتی به آنها رسيد گفتند: ما از آن خدا هستيم و به او باز می گردیم صلوات و رحمت پروردگارشان بر آنان باد که هدايت يافتگانيم.»2

 

خداوند بر هیچ پیامبر و امام دیگری درود و رحمت نفرستاده است. این یک ویژگی است و ما دلیلش را نمی دانیم. یکی از ارزشمندترین گریه ها، گریه از خوف و خشیت خداوند در سحرگاه است که فقط مختص انسان است اما گریۀ بر اباعبدالله علیه‌السلام  برای کل عالم است. امام سجاد علیه‌السلام فرمودند پدر من کسی بود که آسمانها و زمین و پرندگان و ماهیان درختان و گیاهان و بهشتیان بر او گریه کردند. اینها امتیاز است.

 

خداوند هفت حقیقت و دو پاداش را در سوره نحل برای ابراهیم علیه‌السلام بیان می کند و امام حسین علیه‌السلام هر نُه حقیقت را به ارث برده اند.

 

«إِنَّ إِبْراهيمَ کانَ أُمَّةً قانِتاً لِلَّهِ حَنيفاً وَ لَمْ يَکُ مِنَ الْمُشْرِکينَ120شاکِراً لِأَنْعُمِهِ اجْتَباهُ وَ هَداهُ إِلي‏ صِراطٍ مُسْتَقيمٍ.»  به راستی ابراهیم ( به تنهایی به لحاظ کمالات انسانی اش) به سان امّتی بود و یا در مدتی از عصر خود به تنهایی مصداق یک امت اسلامی بود، فروتن و مطیع خدا و حق گرا بود و هیچ گاه از مشرکان نبود ( نه به شرک در وجود و نه در ربوبیت و عبادت و طاعت) شکرگزار نعمت های خدا بود. خدا او را ( به رسالت و نبوت و سپس به امامت و خلّت) برگزید و به سوی راهی راست هدایت نمود.»3

 

حضرت ابراهیم علیه‌السلام "کل الکمال"

 

خداوند آیه را با «إِنَّ» شروع کرده است تا به ما اطمینان بدهند و شک را از ما بگیرند و بدانیم که ابراهیم علیه‌السلام مطلق، کل الکمال بود. ابراهیم علیه‌السلام برای تمام انسانهای بعد از خود الگو بودند و "معلم خیر"، در تمام اعمال و رفتار و کارهای مردم، سرمشق بودند یعنی "اسوه" که خداوند این ویژگی را برای ابراهیم علیه‌السلام در یک سورۀ دیگر هم نقل کرده است: «َانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ»4

 

ما چه مقامی داریم؟

 

در مهمترین کتاب هایمان آمده که حضرت امام حسین علیه‌السلام چندین بار از مکه تا کربلا اعلام کردند: «لکم فی اسوة» خداوند وجود مرا برای همۀ انسان ها و تمام اعمالتان سرمشق قرار داده است.» پس ایشان نمونه کامل ارزش ها هستند. اما بعضی می گویند ما کجا و امام حسین علیه‌السلام کجا! و بر خلاف خواسته خداوند بین خود و ابی عبدالله علیه‌السلام فاصله می اندازند. حضرت بر پایه ارزش هایی که از حضرت آدم، نوح و ابراهیم علیه‌السلام و دیگر پیامبران و امامان به ارث بردند این مقام اسوه بودن را کسب کرده اند که زیارت وارث سند این نکته است. ما چه مقامی داریم؟ مقام ما مأمون بودن است و مأمون هم می مانیم نمی توانیم به مقام امامت برسیم چون مأمون کسی است که امام را برایش قرار دادند و باید از امام اطاعت کند.

 

وجود امام به چه علت است؟

 

 وجود امام به چه علت است؟ «جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا»  ما از ایشان امامانى قرار دادیم که به امر ما هدایت مى‏کردند»5، کمال هدایت ما به این است که به امام اقتدا بکنیم. امام اهل نماز بوده اند پس مأمون باید نماز خوان شود؛ امام بخشنده بودند پس مأمون هم نباید بخیل باشد؛ امام اهل امر به معروف و نهی از منکر بودند پس مأمون هم باید از خانواده خود شروع کند تا به دوستان و مردم غریبه برسد و آنها را به انجام خوبی ها دعوت کند و از کارهای بد باز دارد. درست است که نمی توانیم امام باشیم ولی می توانیم مامون خوبی باشیم، آن 72 نفری هم که با سیدالشهدا علیه‌السلام به شهادت رسیدند مأمون های خوبی بودند.

 

علاقه شدید امام حسین علیه‌السلام به یتیمان

 

ایشان به شدت عاشق یتیمان و افراد سطح پایین جامعه بودند و عاشقانه با این مردم رفتار می کردند. امام عظیم العظما است.

 

 روزی ایشان وارد بازار شدند. چند تن از باربران بازار ایشان را دیدند، باربران، مشغول صرف ناهار بودند که چند نان خشک بیشتر نبود یکی از آنان گفت: «من بروم امام را برای نهار دعوت کنم!» دیگری جلوی او را گرفت و گفت: «مگر نمی دانی ایشان چه کسی هستند! مقامشان بسیار بالاتر از آن است که کنار ما بیچارگان بنشینند و از غذای ما بخورند.» ولی آن مرد که به خوبی حضرت را میشناخت به صحبت هم مسلکش گوش نداد و رفت و امام حسین علیه‌السلام را به سفرشان دعوت کرد. امام هم با خوشرویی پذیرفتند. وقتی چند لقمه از غذای آنها را خوردند، فرمودند: «من به دعوت شما لبیک گفتم پس شما هم باید دعوت مرا قبول کرده و فردا برای صرف ناهار به خانۀ من بیایید.» آن باربران هم با کمال میل قبول کردند و فردا، نه تنها غذای خوبی خوردند بلکه هدایای بسیاری هم از حضرت دریافت کردند.

 

اگر چنین نگاهی که ایشان به طبقات پایین جامعه داشتند را ما دارا می بودیم دنیا و آخرتمان از این رو به آن رو می شد.

 

هر پیامبر، یک صفت از صفات خداوند

 

شما میدانید هر کدام از پیامبران لقبی دارند، مثل ابراهیم خلیل الله،  موسی کلیم الله، عیسی روح الله و سلیمان حشمت الله که حکومت حضرت سلیمان نمایشی از حکومت جلال و جبروت خداوندگار بود البته حکومت ایشان یک قطره هم در مقابل دریای حاکمیت خداوند نبود، ولی این عظمت حکومت  حضرت سیمان علیه‌السلام تنها مثالی از عظمت حکومت خداوند برای ماست. حالا  ما تصور می کنیم که حشمت الله  هر روز با چه کسانی نشست و برخواست می کند؟ با امرا و وزرا و وکلا؟ خیر ایشان هرروز بعد از اتمام کار حکومتی با لباس معمولی می گشتند و گرسنگانی را پیدا کردنده و ایشان را دعوت به سر سفره خودشان می کردند و به آنها می گفتند تنهایی غذا خوردن صفایی ندارد لطفا با من هم طعام شوید.

 

ما باید مأمون خوب بودنمان را در حد و ظرفیت خودمان عملی کنیم تا سعادت داشته باشیم طبق گفتۀ قرآن زمانی که باعبدالله علیه‌السلام در روز قیامت به راه افتادند به ما هم اجازه دهند که پشت سر ایشان برویم، مأمون واقعی مجذوب امام است و هر جا ایشان پا بگذاردند او هم به همان مسیر کشیده می شود.

پی نوشت:

1.       سورۀ احزاب آیه 43

2.       سوره بقره آیه 157-158

3.       سوره نحل آیه 120-121

4.       سوره ممتحنه آیه 4.

5.       سوره سجده آیه 24

آمارگیر

آمارگیر